Als we het hebben over onhippe wijnen uit Frankrijk, dan
staat wijn uit de Elzas behoorlijk hoog op de ranglijst. Niet zozeer omdat je
hier de meest oubollige etiketten ter wereld vindt – dat
draagt zeker ook niet bij aan een goed imago –
maar omdat hier vooral zoete witte wijn wordt gemaakt. En zoete witte wijn is niet
populair. Droog is de mode en de doorsnee wijnliefhebber wil liever niet gezien
worden met zoete witte wijn.
Toch is het raar dat zoete witte wijn zo passé is. Zoete
wijn is helemaal geen slechte wijn en ik durf gerust te stellen dat aan een
goede zoete witte wijn meer te beleven valt dan aan een doorsnee droge witte
wijn.
Meer complexiteit en lengte,
elegantie en spanning. Zoete witte wijn was ooit populair, en wordt dat vast en
zeker in de toekomst ook wel weer. Daarvan ben ik overtuigd. Zeker als je
bedenkt wat voor zoetekauwen we zijn. Cola, limonade, ijsjes: het is allemaal
mierzoet en we zijn er dol op.
Bij de ontwikkeling van de wijnstijl van de Elzas heeft wat
al dan niet in de mode is echter geen rol gespeeld. Veel belangrijker was het
feit dat het terroir in de Elzas (en dan met name het koele klimaat) druiven
oplevert met een vrij hoge zuurgraad. Om te voorkomen dat je mond straktrekt
van het zuur, hebben de Elzassers geleerd dat er wat restzoet in de wijn moet
zitten. Eeuwenoude traditie heeft in de Elzas vervolgens geleid tot wijnen met
een perfecte zoet-zuurbalans.
Een extreem voorbeeld van hoe dat zit met die zoet-zuurverhouding is cola. De
meeste mensen weten dat er veel suiker in cola zit, maar wat men zich minder
realiseert, is dat cola ook extreem zuur is. Cola heeft Ph-waarde van 2,5, wat
staat voor een zuurgraad die in de buurt komt van puur citroensap. Dat cola
gebruikt kan worden om roest te verwijderen, komt door het bijtende karakter
van dat zuur. Door veel suiker toe te voegen aan die zure drank (106 gram, dat
is 27 suikerklontjes per liter!) wordt-ie toch drinkbaar. Het zuur zorgt ervoor
dat de zoete drank fris blijft, met een hoge doordrinkfactor.
Bij wijn uit de Elzas is die zoet-zuurbalans natuurlijk
iets subtieler, maar het basisprincipe is hetzelfde. Ik zou zeggen: koop eens
een goede Grand Cru Gewürztraminer of Pinot Gris uit de Elzas, zet je
zoet/droog-vooroordelen opzij en proef. Ontdek wat een wonder van elegantie je
in je glas hebt, de aroma’s die uit je glas fladderen, de mineraliteit en alle smaakfacetten die je in de wijn kunt herkennen!
Dat is nog eens iets anders dan zo’n eendimensionale sauvignon blanc uit Nieuw-Zeeland!
Overigens is Elzas-wijn in één opzicht wél van deze tijd:
op het etiket wordt de naam van het druivenras vermeld. Dat is iets wat de
wijndrinker van tegenwoordig graag ziet. Die vermelding staat in de Elzas echter
al eeuwenlang op het etiket…
Zo zie je dat ook als je gewoon je eigen ding
blijft doen, je zomaar weer modern kan worden.
Ha Pim, al jaren verslingerd aan Pinot Blanc, Pinot Gris, Weissburgunder, Grauburgunder. Ook de mindere goden dan de getoonde vrij kostbare Top-KeverKop en de Duitse eenvoudige varianten (tussen € 3 en € 8) zijn vaak bijzonder smakelijk. Ik probeer er veel uit en het valt zelden tegen. Tegenvallers heb ik veel vaker bij de traditionele droge witte wijnen. Vaak vind ik smaak eerder fruitig dan echt zoet, doet veel minder 'zeer' in de mond, trekt niet en inderdaad een veel rijker palet. Heerlijk! Santé of Prost. Dankeld
BeantwoordenVerwijderen