Wijn uit Georgië en de uitvinding van het wiel

Vorige week was ik op een feestje van Dan, een vriend van een vriend, die eigenaar is van een wijngaard van 6 hectare in Georgië. Het feestvarken liet me daar een paar droge en half-zoete rode wijnen uit Georgië proeven van de autochtone Saperavi druif.

Over het algemeen kun je wijn beter proeven dan er over te lezen, maar in dit geval is de wijn op papier interessanter dan in de mond.  

Wijn van de Bouvier

Bij een slijterijtje in Duitsland trof ik laatst tussen de kelderrestanten een oude stoffige fles die mijn aandacht trok. De wijn was een 1982er Trausdorfer Auslese uit Burgenland van de Bouvier-druif, gebottled in Langenlonsheim door Reichsgraf von Ingelheim, Gutshof Nackenheim. Volgens de slijter was deze witte wijn natuurlijk wel over z’n top, maar voor de liefhebber toch nog wel interessant al was het maar om erachter te komen hoe zo’n oude wijn zich kan ontwikkelen. Hij zei er uitdrukkelijk bij dat-ie niet kon garanderen dat de wijn nog goed was. Voor 15 euro nam ik de gok.

Bij nadere bestudering van de fles bemerkte ik een aantal eigenaardigheden.

De grootste wijngaard van Europa

Waar ligt de grootste wijngaard van Europa: in Spanje? De Languedoc misschien? Ik heb het laatst ontdekt. Hij bevindt zich in onverwachte hoek, in één van de kleinste (wijn)landen van Europa…

Bij een Buschenschank in Zuid-Steiermark

Vorige week was ik in Zuid-Steiermark, in Oostenrijk, op de grens met Slovenië. Ik dronk daar samen met een stel trotse Steiermarkers een flesje wijn op het terras van een zogenaamde Buschenschank. We keken uit over het heuvelige landschap dat wel het ‘Steierse Toscane’ wordt genoemd vanwege de gelijkenis met de Italiaanse streek. Met een heerlijk glas wijn in de hand en het namiddagzonnetje in mijn gezicht was de zomer goed begonnen.

Dal Forno: vooruit in de tijd

In Verona wordt Amarone en Valpolicella gemaakt. De ingrediënten voor beide wijnen zijn dezelfde: Corvina- en Rondinella-druiven van de heuvels ten oosten van het Gardameer. Het verschil tussen de wijnen zit ’m in de verwerking van de druiven. Voor de Amarone-wijn worden de druiven traditioneel enige maanden op tochtige zolders op matten te drogen gelegd, waardoor ze uitdrogen tot rozijnen. Die worden vervolgens vergist tot een bijzonder geconcentreerde droge rode wijn. De Valpolicella ondergaat die verschrompeling niet.

Een van de topproducenten van deze wijnen is Romano Dal Forno en ik heb laatst een ”verticale proeverij” meegemaakt van diens wijnen. 11 keer dezelfde wijn, van verschillende jaargangen: 1994 tot en met 2004.

De wijnconsultant van Pétrus

Onlangs was ik op reis in de Bordeaux en bezocht daar verschillende wijnboeren van beroemde chateaux. Wijnboeren is eigenlijk niet het goede woord, want bij de grote huizen in de Bordeaux staan de meeste eigenaren zelden zelf met hun laarzen in de klei (eigenlijk alleen als er fotografen bij zijn). Die eigenaren zijn zelf dus geen boeren, maar succesvolle zakenlieden die het wel sjiek vinden een eigen wijnhuis te hebben. Of verzekeringsmaatschappijen of andere concerns, die hopen een fraai rendement te behalen op hun investering. De meerderheid van deze chateaux-eigenaren maakt gebruik van wijnconsultants. Een wijnconsultant is een ervaren wijnbouwtechnisch ingenieur (oenoloog) die de chateaux-eigenaar voor veel geld adviseert en vaak de hele wijnproductie coördineert. Het boeren en wijnmaken wordt zogezegd ‘ge-outsourced’. Bekende wijnconsultants zijn bijvoorbeeld Michel Rolland en François Lurton, die elk adviseur zijn van meer dan honderd van de beste wijnhuizen in de hele wereld.

Wijnkaartfobie

De wijnkaart is een wonderlijk ding… in ieder restaurant krijgen alle gasten een menukaart, maar van de wijnkaart is er maar één per tafel. “Wie zal ik de wijnkaart geven?”, vraagt de ober. De tafelgenoten kijken elkaar even paniekerig aan, om vervolgens snel naar iemand te wijzen, daarbij roepend: “Hij heeft er verstand van!”

Gesigneerde Sherry

Ik ben altijd op zoek naar bijzondere wijnen van markante wijnmakers. Toen ik laatst op een sherry proeverij van Bodegas Tradicion was dacht ik in eerste instantie dat ik daarvoor bij hun aan het verkeerde adres was. De proeverij werd geleid door de directeur van Bodegas Tradicion. Hij droeg een klassiek driedelig pak en sprak deftig engels, met spaans accent, en hij vertelde dat het bedrijf was opgericht door een groep investeerders in 1998.

Foute boel, dacht ik: dit is commerciële handel en het leek mij dat ‘tradicion’ ver te zoeken zou zijn bij een bedrijf dat zijn koperen jubileum nog niet eens gevierd heeft. Maar die gedachte bleek onjuist…

Etikettenfraude

Gianni Arlotti zette een paar jaar geleden een wijnbedrijf op, nadat hij fortuin had gemaakt in de bloemenhandel. Zijn wijngaard ligt in Dolceacqua, aan de Ligurische kust van Italië, vlakbij Monaco, waar Gianni woont. Het is een picobello wijngaard met een fraaie designkelder. Daar maakt hij een DOC-wijn en paar Vino Da Tavola’s (VDT). Als outsider in de wijnwereld en als flamboyante rasondernemer heeft hij een verfrissende kijk op het wijnbedrijf.

‘Groene’ wijn stinkt

“Dat we biologisch werken zetten we liever niet op de fles” vertelde Pau Moragas van wijngoed l’Olivera toen ik bij hem op bezoek was. ‘Ecologisch’ roept in Spanje een geitenwollensokkengevoel op (of het spaanse equivalent daarvan) waar l’Olivera zich als professioneel wijnbedrijf liever niet mee associeert. Ze worden liever beoordeeld op de kwaliteit van hun wijn dan op hun ecologische en maatschappelijke doelstellingen.