Over het algemeen ben ik geen fan van groot, groter, grootst.
Kwaliteit verhoudt zich meestal omgekeerd evenredig met de omvang van een
wijnbedrijf. Tuurlijk, hoe groter het bedrijf, hoe efficiënter er gewerkt kan
worden en dat betekent: meer schaalvoordelen, state-of-the-art automatisering
en gelikte marketing.
Lekker ontspannen genieten daarentegen is niet efficiënt, eerder
het tegenovergestelde daarvan. Genieten levert geen geld op, maar kost des te
meer. Als je daarop bezuinigt, heb je inderdaad meer op je spaarrekening staan,
maar ook eerder een hartinfarct.
Ik kan ook genieten van het idee dat die kleine wijnboer
wiens wijn ik drink de druiventrossen in de brandende zon met zijn handen heeft
gekeurd, zijn zweetdruppels in mijn wijn, heerlijk. Niet goed voor de kwaliteit
misschien, die zweetdruppels, maar mijn wijn smaakt er echt beter van. Beter
dan de steriele wijn uit zo’n mega-wijngaard. Wat daar vandaan komt is over het
algemeen foutloos maar saai. Die massaproductie Merlot en Chardonnay zijn maar
zelden echt spannend. Geef mij maar zo’n rare druif uit een onbekende streek.
Laatst kreeg ik van iemand zo’n aparte wijn. Die was gemaakt van de voor mij volslagen onbekende Vranac-druif. De maker was het wijnhuis Plantaze uit Montenegro, voormalig Joegoslavië. En weet je wat? Die wijn komt dus van de grootste wijngaard van Europa! 2310 hectare aan een stuk, in het piepkleine Montenegro, een land dat drie keer in Nederland past en in totaal slechts 4300 hectare wijngaard heeft. Daarvan is meer dan de helft dus in handen van Plantaze, een geprivatiseerd voormalig staatsbedrijf. Ruim 70% van van hun wijn is gemaakt van de lokale Vranac-druif, familie van Primitivo en Zinfandel. Een sappige frisse rode wijn met veel fruit.
Tsja, massaproductie dus die ik verfoei, maar toegegeven:
toch wel een spannende ontdekking!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten